Liber Orationum Psalmographus: Nieobecne Dzieło Reformy Soborowej

Lex orandi – lex credendi. Ta staroŜytna maksyma chyba najlepiej tłumaczy temperaturę publicznej debaty dotyczącej liturgii Kościoła katolickiego. Czy będą to sprawylokalne czy teŜ powszechne, nie uchodzą uwagi mediów. Przykładem tych pierwszych
niech będzie najnowsza zmiana polskiego tłumaczenia wielkopiątkowej Modlitwy Powszechnej w wezwaniu za śydów – naród „pierwszego wybrania” (prioris aquisitionis),a nie „który niegdyś był narodem wybranym”, jak dotąd brzmiał w przekładzie Mszału.
W skali globu zaś nie milkną echa decyzji papieŜa Benedykta XVI dotyczących sprawliturgii i tzw. tradycjonalistów. Zarówno motu proprium Summorum Pontificum (7 lipca 2007 r.), jak i dekret Kongregacji ds. Biskupów (21 stycznia 2009) znoszący ekskomunikę latae sententiae zaciągniętą przez biskupów Bractwa Św. Piusa X oraz związanyz nim późniejszy papieski list do prawowiernych biskupów (10 marca 2009 r.) ukazuje aktualność i wagę poświęconych interpretacji Soboru Watykańskiego II sporów wiedzionych nie tylko w obrębie Kościoła katolickiego, ale takŜe poza nim.